روز خانواده اسلامی

25 ذی الحجه روز خانواده اسلامی  ان الابرار . یوفون بالنذر و یخافون یوما كان شره مستطیرا و یطعمون الطعام علی حبه مسكینا و یتیما و اسیرا انما نطعمكم لوجه الله لا نرید منكم جزاء و لا شكور »
 روز 25 ذی الحجه روز خانواده، یاد آور روزی است كه آیات مبارك فوق از سوره هل اتی (دهر) در شأن اهل بیت و مقام و منزلت شان فرود آمد ؛ مقام و منزلتی كه درسایه اعمال صالحه و نیات پاك و والای آن بزرگواران حاصل شد. چنین روزی از آن رو به " روز خانواده " موسوم شده است كه بهترین تجلی از خانواده اسلامی را به نمایش می گذارد. خانواده ای كه در آن بندگی حضرت حق و ایثار در راه خدا نصب العین همه افراد است ، از رئیس خانواده تا كوچكترین طفل خانه . خانه ای كه در عین كوچكی ، سادگی تاریخ سازترین است و چون چشمه ای جوشان انسانهای طول تاریخ را سیراب می كند .
سورههل اتى» یكى دیگر از اسناد مهم فضیلت على (ع) و اهل بیت پیامبر (ص) است، دقت در محتواى این سوره و تعبیرات آن و همچنین شأن نزولى كه براى آن ذكر شده پرده از روى مسائل زیادى بر مى‏دارد.درست است كه آیات این سوره، یك بحث كلى را مطرح مى‏كند ولى هفده آیه آن كه از آیه ان الابرار یشربون من كأس كان مزاحها كافورا آغاز مى‏شود و تا آیه 22 ادامه دارد، درباره گروهى به عنوان ابرار» (نیكان) سخن مى‏گوید، ولى شان نزول‏ها و روایات متعددى كه در منابع معروف اسلامى وارد شده، نشان مى‏دهد كه مصداق اتم و اكمل ابرار در این آیه،على (ع) و فاطمه و حسن و حسین (ع) بوده‏اند .قابل توجه اینكه در این آیات هفده گانه از انواع نعمتهاى بهشتى، و برترین و بالاترین آنها اعم از معنوى و مادى - بحث شده است، باغهاى بهشتى، چشمه‏هاى شراب طهور بهشتى، لباسها، زینتها، غذاها، تختهاو سریرها، خدمتكاران، بالاخره نعمتهاى بزرگ و ملك عظیم سخن مى‏گوید، تنها نعمتى كه در لابه لاى این همه نعمت به آن اشاره نشده همسران و حوریان بهشتى است كه بعضى از آگاهان به رموز قرآن مى‏گویند این امر به احترام بانوى اسلام فاطمه زهرا (س) بوده است .در كمتر سوره‏اى از سوره‏هاى قرآن این همه نعمت‏هاى بهشتى در حد بالا در كنار هم قرار گرفته، و این نشان مى‏دهد كه منظور از ابرار» در اینجا افراد عادى نیستند، بلكه نیكان و پاكان در اوج عظمت و قرب به خدا مى‏باشند.این نكته نبز قابل توجه است كه نشانه هایى از ابرار و نیكان» در ایات 7 تا 10 این سوره ذكر شده است كه وضع آنها را روشنتر مى‏سازد، مى‏فرماید:یوفون بالنذر و یخافون یوما كان شره مستطیرا - و یطعمون الطعام على حبه مسكینا و یتیما و اسیرا - انما نطعمكم لوجه الله لانرید منكم جزاء و لا شكورا - انا نخاف من ربنا یوما عبوسا قمطریرا:ابرار (نیكان) از جامى مى‏نوشند كه با عطر خوشى آمیخته است .از چشمه‏اى بندگان خاص خدا از آن مى‏نوشند، و از هر جا بخواهند آن را جارى مى‏سازند!آنها به نذر خود وفا مى‏كنند و از روزى كه عذابش گسترده است مى‏ترسند.و غذاى (خود) را با اینكه به آن علاقه -(و نیاز شدید) دارند به مسكین و یتیم و اسیر مى‏دهند .(و مى‏گویند) ما شما را براى خدا اطعام مى‏كنیم و هیچ پاداش و تشكرى از شما نمى‏خواهیم .ما از پروردگارمان خائفیم در آن روز كه سخت و شدید است»

 حسن و حسین علیهما السلام در کودکی بیمار شدند. رسول خدا صلی الله علیه و آله همراه دو نفر از اصحاب آنها عیادت کرد. یکی از اصحاب به علی علیه السلام عرض کرد: چه خوب بود برای شفای دو فرزندت نذری برای خدا می کردی. حضرت علی علیه السلام فرمود: نذر می‌کنم اگر خوب شدند سه روز را روزه بگیرم.فاطمه یز چنین گفت. حسن و حسین علیهما السلام هم گفتند: ما نیز سه روز روزه می گیریم.فضه، کنیز آنان، نیز همین نذر را کرد. چندی نگذشت که حسن و حسین علیهما السلام شفا یافتند. همه به نذر خود وفا کردند و روزه گرفتند، اما برای افطار چیزی در خانه نبود. علی علیه السلام نزد یکی از همسایگان یهودی اش که پشم‌باف بود و شمعون نام داشت رفت و گفت: آیا حاضری دختر محمد مقداری پشم برای تو بریسد و تو در برابرش کمی جو بدهی؟ شمعون گفت: بله. و به او کمی پشم داد. فاطمه علیهاسلام یک‌سوم آن پشم را ریسید و یک صاع جو از شمعون گرفت. آن را آرد کرد و با آن پنج قرص نان پخت؛ برای هر نفر یک قرص نان. علی علیه السلام نماز مغرب را با پیامبر خدا گزارد و به منزل آمد. سفره را گستردند و هر پنج نفر سر سفره نشستند. هنگامی که امیرالمومنین اولین تکه را کند، ناگاه مسکینی در خانه را زد و گفت: السلام علیکم یا اهل بیت محمد. من مسلمان مسکینی هستم. از آنچه می‌خورید به من بخورانید. خداوند از نعمت‌های بهشت به شما بدهد!» همه اهل خانه هر پنج قرص نان را به مسکین دادند، شب را گرسنه خوابیدند و چیزی جز آب نخوردند.

فردای آن روز را نیز روزه گرفتند. فاطمه سلام الله علیها یک سوم دیگر از پشم را ریسید و یک صاع دیگر از جو را آرد کرد و پنج قرص نان پخت. بعد از نماز مغرب، همین که سر سفره نشستند، یتیمی به در خانه آمد و گفت:
السلام علیکم اهل بیت محمد. من یتیمی مسلمان هستم. از آنچه می‌خورید به من نیز بدهید. خداوند شما را از نعمت های بهشتی اطعام کند.همه اهل خانه، آن شب را نیز گرسنه سپری کردند و چیزی جز آب نخوردند.